БАЛАДА УЛАДЗІМІРА ДУБОЎКІ (15.07.1900—20.03.1976)
Дваццаць сем гадоў, як груганоў, Чорна прашумелі праз душу. Словы на паперы, нібы кроў, Бы трава вясной пасля дажджу На магілах, дзе сябры ляжаць, На пажарышчах, дзе родны свет, У які штодня ляціць душа І вяртаецца ў чужы санет, Нібы ў клетку, у якой жыццё Існуе настолькі, колькі ты Любіш гэтай клеткі свет святы Запаўняць душой, як сад лісцём Восенню сцяжыны запаўняць Любіць вецер, што заўжды з табой Пасмяяцца і пасумаваць Можа ў волі горкай і чужой, Вырвацца з якой няма ўжо сіл, Бо ў аблоках сонца, як касцёр У снягах, дзе чорны небасхіл, Нібы воран крылле распасцёр І крыляе за табой услед Праз гады, праз вершы, праз любоў, Праз пажарышчы, дзе родны свет, Дзе шыпшына ў снезе, нібы кроў...
|