|
БАЛАДА ЯЎХІМА КАРСКАГА
(20.12.1860—29.04.1931)
У словах беларускіх Беларусь жыве,
Як у жывой крыві—спрадвечны шлях людскі.
Па ім жыццё, як сонца праз сусвет, плыве
Сабой хвіліны шчасця, горычы вякі
Нітуючы ў адзіны шлях, дзе нават Бог
Не здольны анічога ўжо змяніць, бо шлях—
Мінулае, і тое, што ты не збярог
Ніхто не верне са слязамі на вачах
Ад радасці, што ён жыццё вяртае нам…
І не самотны ты, бо Беларусь з табой
У кожным беларускім слове, што, як Храм,
Напоўнена святлом, малітваю святой
За Беларусь, за беларусаў, для якіх
Ты хочаш вольнага жыцця, бо мы—народ,
Бо беларусы мы і нас мільёны ўсіх,
І нашая зямля—не ў акіяне лёд,
Які расстане і змішаецца з вадой.
Зямля—не лёд і ёй не быць для нас чужой
Пакуль тут мова наша родная жыве,
Як і ў людской крыві—спрадвечны шлях людскі,
Дзе Беларусь, як белы карабель, плыве
Праз хвалі дзён і туманоў вякі…
|
