|
БАЛАДА ЯГАЙЛЫ
(1352—1.06.1434)
З Залатою ардою супроць маскалёў
Князь ісці сабіраўся, але не пайшоў.
За спіной крыжакі, як на полі крыжы,
Дзе твой брат, дзе твой сын, дзе твой бацька ляжыць,
Дзе ляжаць беларусы ў крывавай траве,
Дзе вятры і ваўкі, дзе самота жыве...
Князь глядзіць на траву, нібы ў вечнасць глядзіць,
І не бачыць каго тут любіць ці забіць,
Каб Айчына была—у Еўропу вакно,
Каб яе не дзялілі, нібыта віно,
Ні свае, ні чужак, ні касёл, ні царква...
І на замкавых вежах не ўзыдзе трава,
Бо траву наша кроў вымывае, як тло,
Бо ў крыві ёсць цямрэч, бо ў крыві ёсць святло,
Ад якіх пачынаецца ноч, потым—дзень.
Час ідзе і наш князь, як трава са сцяны
У траву, бы ў агонь, назаўсёды ўпадзе,
Ды не спыніць і ён міжусобнай вайны...
|
