Паўлавіч (1850—?)

Педагог,     пісьменнік,    краязнавец. Скончыў    Пецярбургскі    гісторыкафілалагічны  інстытут.  Працаваў выкладчыкам   Мінскай  гімназіі,   потым быў сакратаром Мінскага губернскага статыстычнага камітэта. Пачынаючы з 1880х гадоў актыўна заняўся вывучэннем i сістэматызацыяй мінулага i сучаснага   Мінскай   губ.,   у   выніку напісаў шэраг прац, якія сталі пэўным укладам у справу развіцця археалогіі i гістарычнага краязнаўства на Беларусі. Галоўныя з яго выданняў: «Дзесяць гедоў у жыцці Мінскай гімназіі» (1886), «Прастора i гарады Мінскай губерні» (1888), «3 нагоды 50годдзя ўз'яднання уніятаў   з    праваслаўнай    царквой», «Асушэнне  Палесся»   (абедзве   1889), «Саматужныя промыслы ў Мінскай губерні»   (1890),   «Мінскі   тэатр   i   яго мінулае»    (1891),    «Летапіс    горада Мінска»   (1891   i   1892),   «Стагоддзе Мінскай губерні» (1892), «Дзевяты археалагічны з'езд у Вільні» (з бібліяграфічным паказальнікам твораў, артыкулаў,  нататак,  што адносяцца да предмета археелогіі па Мінскай губ., 1893),   «Гееграфія   Мінскай   губерні» (1894).