Іванавіч (1796—30.8.1841)

Рэвалюцыянер, дзекабрыст, адзін з арганізатараў выступления Літоўскага піянернага батальёна. Паходзіў ca шляхты Беластоцкай вобласці. Служыў кватармайстрам у 1м палку гвардыі Красінскага, у 1815 выйшаў у адстаўку па хваробе. Скончыў Віленскі універсітэт ca ступенню кандыдата юрыспрудэнцыі   (1820).   У  лістападзе

1823 арыштаваны па справе аб тайных таварыствах у Віленскім універсітэце, але зза недахопу доказаў на пачатку

1824 вызвалены. Разам з К.Г.Ільгестромам заснаваў у 1825 тайнае рэвалюцыйнае тва «Ваенных сяброў», у склад якога ўвайшлі афіцэры i салдаты Літоўскага корпуса, перадавая шляхта i моладзь навучальных устаноў Гродзенскай губ. i Беластоцкай вобл. Таварыства мела на мэце барацьбу за «вольнасць» i «ўсеагульны дабрабыт». 24.12.1825 члены таварыства сарвалі прысягу Мікалаю I у піянерным батальёне. 15.1.1826 арыштаваны i знаходзіўся ў Беластоку пад следствам. Ваенным судом прыгавораны да пакарання смерцю, але па найвышэйшай канфірмацыі 15.4.1827 пазбаўлены дваранства i высланы на 10 гадоў катаржных работ i на пастаяннае пасяленне ў Сібір. Катаргу адбываў разам з іншымі дзекабрыстамі ў Чыце i Пятроўскім заводзе. У 1832 накіраваны на пасяленне ў Іркуцкую губ. Па справе Р. да следства прыцягваліся i яго сест­ры Карнелія i Ксаверыя, якія былі пакараны пазбаўленнем дваранства i ссылкай у Сібір, пазней замененай на 6месячнае знаходжанне ў Брыгіцкім дзявочым кляштары.